Noong isang araw, naghihintay ako ng ejeep sa Leong Hall. May nakasabay naman akong dalawang estudyanteng naghihintay naman ng kanilang sundo. Iyong isa ang may driver habang makikisabay lang iyong isa pa. Ngunit sarado ang Leong Hall noon para sa mga pick-up para iwas trapik noong mga oras na iyon. Narinig ko na lamang na sabihin ng isang estduyante, "I'll pretend to be injured so that they will let your car pass." Siyempre, nagulantang si acoe. Kailangan ba talagang magsinungaling? Hindi na ako nagsalita. Mind your own bees wax, wika nga. Umaasa ako na gagawin nila ang tama. Alam naman nila kung bakit sara ang Leong Hall para sa mga sundo kasi sinabi ng isa na para nga hindi magtrapik. Alam din naman nila na may opsyon silang pumunta na lamang sa Xavier Hall para doon magpasundo. Alam nila. Pero pinili pa rin nilang magsinungaling. Nang malapit na ang kotseng susundo, lumapit ang may-ari at nagpaalam sa guard kung puwede bang papasukin ang susundong kotse. Tapos nang kunwaring pilay si kasabay na estudyante para may dahilan sila. Siyempre, naawa naman siguro si Kuya Guard at pinapasok ang kotse sa pick-up area ng Leong Hall. At nagmadaling pumasok ng kotse ang dalawang estudyante. Biglang nawala ang pilay ni estudyanteng best supporting actress.
Nangyari ito bago ang hearing sa Senado tungkol sa fake news. At hindi ko maiwasang ipaghambing nasaksihan ko sa nangyayaring paglaganap ng fake news. Una, dahil parehong silang kasinungalingan upang makalamang. Sa kaso ng mga estudyante, gusto nilang lamangan ang mga patakaran, lumikha ng sitwasyon upang payagan ang pagsundo sa kanila sa Leong Hall kahit malinaw kung bakit iyon ipinagbabawal. Sa kaso ng fake news, ipinalalaganap ito upang siraan at lamangan ang mga "kaaway". Parehong makasarili ang dalawang pagsisinungaling na ito, ang isa nga lamang ay nasa personal na antas lamang habang ang isa ay nasa larangan na ng politika at lipunan.
Pangalawa, nakaugat ang dalawang kaso sa kaligiran ng impunity. Dahil alam ng mga estudyante na makakatakas at makakalusot sila kaya ginawa nilang magsinungaling. Gayundin naman sa kaso ng mga blogger tulad nina Mocha Uson at RJ Nieto sa pagkakalat ng fake news. Wala namang magpaparusa sa kanila sa pagkakalat ng kasinungalingan. Sa katunayan, tila pinapayagan ang ganitong uri ng taktika upang siraan ang kanilang mga "kaaway". At kung itama man nila ang kanilang sarili, naikalat na ang kasinungalingan. The damage has been done, wika nga.
At pangatlo, dahil wala ngang magpaparusa sa kanila, lumilikha ang pagsisinungaling ng pakiramdam ng pagiging kampante at pagiging mayabang. Makikita ito sa kaso ng mga blogger na nasa hearing ng Senado tungkol sa fake news. Medyo mapagkumbaba pa si Mocha Uson kapag nahuhuli siyang nagsisinungaling o may unethical na isyung binabanggit ang mga senador. Pero si RJ Nieto ay ubod ng yabang. At kung may 700,000 followers ka at consultant ka sa pamahalaan, bakit hindi? Protektado siya ng pamahalaan. Kapanalig pa niya ang mismong pangulo. Pero inaakala ni G. Nieto na sapat na iyon para sabihin niya ang lahat ng gusto niya. Wala siyang sense of accountability dahil hindi naman siya accountable kahit kanino. Kahit nga sa mga boss niya sa DFA at BCDA ay hindi siya accountable.
Kung babalik ako sa sandaling iyon na marinig ko ang kanilang plano, sana nanghimasok ako. Dapat sana'y tinitigan ko silang dalawa, kinunot ang noo, at umiling-iling. O kung gusto kong mas dramatic baka nagsalita ako, "No. Not while I am here." Dahil baka sa akto na iyon ay matigilan sila at hindi na ginawa ang pagsisinungaling. Pero iyon nga, umaasa akong hindi nila gagawin iyon SA SARILI NILANG PASYA. Ayokong maging parang Big Brother na pagsasabihan sila kung ano ang tama o mali. Sa usapan nila'y alam naman nila kung ano ang tama o mali. Sana nanaig ang kanilang mabuting kalooban. Sana matanto nila na, bagaman maliit lang na kasinungalingan ang kanilang ginawa, simulain iyon ng mga mas malaking pagsisinungaling.
